در صحبت با افراد مبتلا به آلزایمر باید از کلمات و جملات خیلی ساده استفاده کرد. صحبت‌کردن با لحن کودکانه با بیمار باعث اختلال در او می‌شود.

 دکتر موسی عطازاده، متخصص مغز و اعصاب، عضو انجمن دمانس و آلزایمر ایران در یادداشتی در روزنامه خراسان نوشت: «تذکر همیشگی ما به خانواده فرد مبتلا به آلزایمر این است که هر حرفی که ممکن است او را به‌ هم بریزد، به زبان نیاورند چون ممکن است سیستم مغزی فرد مبتلا از هر ۱۰ بار یکبار به‌ طور اتفاقی کار کند و متوجه قضیه شود.
در صحبت با افراد مبتلا به آلزایمر باید از کلمات و جملات خیلی ساده استفاده کرد. صحبت‌کردن با لحن کودکانه با بیمار باعث اختلال در او می‌شود. همچنین باید بدانیم جمله‌هایی مانند «بگیر بخواب! پاشو قدم بزن! برو اون‌جا بشین!» که یک دستور اجرایی خیلی ساده به نظر می‌رسد، لازم است با ملایمت و شمرده به بیمار انتقال داده‌ شود چون مغز او برای تجزیه و تحلیل این جمله‌ها به زمان نیاز دارد و شتاب‌زدگی باعث تاثیر منفی در عملکردش می‌شود.
افراد مبتلا به آلزایمر توان سرگرم‌کردن خودشان را ندارند و چون صحبت‌های دیگران را دیر متوجه می‌شوند معمولا اطرافیان هم با آنها زیاد صحبت نمی‌کنند و این باعث آزردگی آنها می‌شود. باید درباره داستان‌ و شعرهای قدیمی که در حافظه بیمار باقی مانده‌ است، صحبت کرد. مثلا ممکن است سالمندی یک داستان را مکرر تعریف کند و در این شرایط باید چندباره داستان او را شنید و از او خواست درباره آن خاطره حرف بزند.»